martes, 21 de diciembre de 2010

Club de Lectura 4º ESO 2ª sesión: A historia en MAUS

Feito por Carla Lago Faginas 4º ESO B
Hai una días déronnos un libro titulado MAUS que falaba da historia de Hitler e os nazis en Alemaña.
No salón de actos, unha profesora falounos desa historia a 4º A e B. Ensinounos un power point con videos da época onde saían os nazis maltratando aos xudeus: encerrábannnos en campos de concentración, torturábannos, matábannos.
Nos videos falaban persoas de avanzada idade que sufriran eses maltratos, contaban como vían morrer a súa familia, todo polo que pasaron na alemaña de Hitler.
Nesa época en alemaña, os perfectos tendían a ser os loiros de ollos azuis e xa de pequenos lles metían na cabeza que Hitler era perfectos e que mandaba en todo.
En numerosas ocasións xa o intentarán matar pero os intentos foron nulos.
Finalmente, fixeron campos de concentración máis grandes para encerrar aos xudeus. Neles lles obrigaban a traballar forzosamente, non lles daban de comer e estaban completamente anoréxicos. Por último, engañabanlles dicíndolles que se fosen a duchar e polos grifos saía gas tóxico que os mataba en cuestión de segundos.
Co tempo isto foi cambiando ata chegar a normalidade.

lunes, 20 de diciembre de 2010

Club de Lectura Mixto 2ª sesión: MUSICÁNDONOS (Textos 3)

PINK FLOYD. WISH YOU WERE HERE
Por qué?
esta pregunta se convierte en un reflejo que ya no controlo, esta pregunta me deja de las mil situaciones que pueden existir, pero la conciencia me persigue si intento escapar de ella sumiéndome en la ignorancia, entonces no hay otra salida que la de seguir la corriente que nos arrastra...
* * *
Vuelvo a mi adolescencia....etapa llena de miles de interrogantes....sin respuesta. Ya sé, recuerdo alguno de ellos que me llevaba por el camino de la amargura : ¿qué vas a estudiar?, ¿qué futuro te vas a labrar?...clásicas preguntas retóricas que formaban parte del típico discurso del " week-end" con el único objetivo de hacerme pensar. ¡Cuánta indecisión en una etapa en la que los tuyos te dicen que orientes tu futuro!

* * *
Un bo día
Bos amigos
Moitas risas
Pasear polo monte. Atención! Aquí cagou un cabalo – Ha, Ha, Ha.
Ver como nunca vimos. Oir como nunca oimos. Un eco do que xa sabemos de memoria: como é posible?
Volve poñela poñela poñela
Como mola mola mola
A posta do sol. O marelo e o azul, ouro e turquesa. Xa sei por que os leopardos deixan colgar o brazo cando se deitan nunha póla.
Coidado!
Esa nave, que te ataca!
O ruido da maquiniña non deixa de ser música, pero as naves enimigas voan ao noso redor.
Unha pantalla. Todo pantalla. A miña vida en multipantalla
O xefe. O gran xefe.
Outra vaca no millo.
* * *
Una tranquilidad inicial parece anticipar una posible explosión de sonido. Las notas van sonando una tras otra y el ritmo va incrementándose. Ya no escuchamos el sonido suave del principio, ahora los instrumentos se suman, se mezclan y la música adquiere otro matiz completamente diferente al inicial.
La música crea el ambiente propio de uno de esos conciertos vividos por muchos. Y, sobre el escenario, el artista.
* * *
Qué é o tempo? Estou en 1º de bacharelato e cando xiro a cabeza para ver no pasado atópome na miña infancia. Que bos recordos nesta parte da vida na que ainda non existen as preocupacións nin as inquedanzas que trae a vida consigo. Van pasando os anos e xa eres case un home, o que tanto esperaches ser para poder facer moitas das cousas dos maiores, pero cando te decatas de que os anos pasan voando e daste conta do que estou pensando: que cada ano que pasa estas máis perto da norte e aquí chega a pregunta, que hai despois dela? Será certo que existe a vida eterna ou e que…
* * *
Estoy en lo alto de una terraza de un edificio. Es de noche. El cielo está lleno de estrellas.
Veo toda la ciudad. Pasan coches con sus luces por la autopista. Salen pandillas de amigos de algunos locales, suben a sus coches y arrancan sus motos.
Una pareja discute en la calle pero al momento se reconcilian y siguen caminando juntos.
Siento tranquilidad y a la vez mucha energía de toda la gente que estoy observando. Me siento optimista.
* * *
Recuerdos
El tiempo pasa, los años pasan y yo me pregunto y ahora que hago con mi vida??. De repente vuelvo la vista atrás y veo pasar mi vida entera, todas las cosas que hice, todos los errores cometidos, y las cosas que aun me quedan todavía me quedan por hacer, toda una vida por delante.

domingo, 19 de diciembre de 2010

Club de Lectura Mixto 2ª sesión: MUSICÁNDONOS (Textos 2)

VIVALDI. O OUTONO
Esta música me trae muchos recuerdos del otoño pasado, aquellos días que no tenía exámenes, solía salir de paseo, eso si después de abrigarme bien. No estoy yo como para aguantar resfriados, que tardan eternidades en desaparecer
Los otoños para mi suelen ser las estaciones con más misterio, me gustaría que el tiempo se parase en ellas pero por desgracia ahí es donde el tiempo de la forma más rápida
* * *
Mi mundo, ese mundo en el que me cobijo, al que me evado y al que voy a soñar cuando quiero evadirme de la realidad a veces ingrata y otras, sin más...cotidiana; un mundo lleno de ilusión y esperanza donde todo es o parece ser perfecto , donde no hay fin y todo es infinito. En él habita " un alguien" que escucha mis inquietudes, mis ilusiones, mis sueños...
* * *
Paxariños, abelliñas.
Violinos e contrabaixos.
Un cura que compón cen veces o mesmo concerto.
Italia, naquela época.
Góndolas e máscaras. Hai que escondelo! Como? Pois está claro: paseándoo por toda a cidade.
A arte imita á Natureza. Por que? Porque a Natureza non chega. Hai que ser máis.
Sentarse nun campo, escoitar, ver...
* * *
Sonido de violines. ¿Qué me hace sentir? Supongo que ahora mismo la música atrae más mi atención hacia ella que hacia el hecho mismo de la escritura.
Las notas se suceden y evocan las escenas de suspense propias de películas o de libros.
Y, de repente, el silencio. Los violines se detienen y vuelven a emprender de nuevo la marcha. Ahora la suavidad y la dulzura nos inunda. La calma. Hasta que la fuerza y la velocidad ocupan su espacio. Vuelve a estallar con fuerza la música para detenerse finalmente.
* * *
A comparación da vida co paso das estacións. O cambio de cada estación é como o cambio de cada etapa da vida. O paso da infancia, a adolescencia,…
O paso das estación durante un ano, o paso da vida dunha persoa. Como vai pasando a vida pouco a pouco sen decatarse que pronto se cambiará de ano, a ano tras ano, xeración tras xeración.
* * *
Estoy paseando por unos jardines. El día es maravilloso y soleado a pesar del frío. El suelo está cubierto de hojas y algunas siguen cayendo a mi paso.
Veo mucha gente que conversa mientras camina. Algunos niños corretean y se esconden detrás de los árboles. Parece que ese día todo va a salir bien.
De repente baja mi estado de ánimo y surge algo de tristeza y melancolía, pero sólo dura unos instantes y al momento vuelvo a recuperar el entusiasmo.
* * *
Invierno
Cae la nieve suave y lentamente, fuera hace frío, veo caer la nieve a través de la ventana, al calor de la chimenea, con un buen libro y una buena taza de chocolate caliente en la mano, vuelvo a dirigir mi mirada hacia la ventana, tras un largo rato ensimismada, la gente pasa sin detenerse, sigue nevando, y yo vuelvo a mi lectura, mientras le doy un buen trago a mi chocolate caliente, centrando mi atención al libro y dejándome llevar por la imaginación.
* * *
Los otoños
Los otoños son como los despertares del adolescente. De esos adolescentes que les cuesta dejar atrás el pijama de mafalda, la sonrisa del inocente, el huevo con patatas… Lánguidos, suaves, sinuosos…
Los otoños llegan para quedarse, pero, a veces, el invierno los abofetea, apresuradamente, con furia… y ellos retroceden con la cara sonrojada, con los pasos cansinos del que sabe debe echar la vista atrás, algo queda allí, algo llama desde allí… Los otoños querían instalarse sobre los frágiles días amarillos… Prometen volver, y prometen volver para quedarse.
He nacido en otoño y en otoño quiero morirme, decía siempre Juan, “el tiñas”, el viejo Juan… Morirse en otoño para sentir allí abajo (¿o es allí arriba?) el peso de las hojas, el sereno viento que acaricia los callados rostros, el roce del dedo amado surcando cada letra de un nombre ya sin carne. Morirse porque sí, morirse para vivir…

sábado, 18 de diciembre de 2010

Club de Lectura Mixto 2ª sesión: MUSICÁNDONOS (Textos 1)

MILES DAVIS. BLUE IN GREEN
Me despierto, como todos los días, a las 8. La misma rutina hasta las últimas horas de la noche.
Pero hoy ...hoy es un día diferente, distinto, hoy me desperté con la sensación de no sentir nada, nada en absoluto.
Abro la ventana y observo el horizonte, la liña que se pierde en lo más aya y me hace sentir un ser diminuto pero que al mismo tiempo ocupa un grande lugar en el mundo. Sin mí el mundo no es lo que es, como la liña del horizonte .
Cierro los ojos, y me llama la atención el aire que respiro, como entra frío, puro, ligero y sale caliente, pesado, y llevando con el partes de mi ser que solo saben y están programadas para una sola función, eso si que es rutina cansina, pero bueno como no son humanos... no sienten lo duro que es.
Me gustaría ser una mariposa que solo sigue su naturaleza, pero en casos la naturaleza es muy cruel, pero también los humanos son destructivos. Hagamos lo que hagamos el peligro nos rodea y esto me lleva a sentir una inseguridad continua un sentimiento rutinario que esta penetrado en lo más profundo de mi, por eso y solo eso, ese día no sentí nada, nada en absoluto era porque el mundo se acababa...
* * *
" La anhelada velada que siempre soñé" ...¿Por qué me pongo pastelona si ese no es mi estilo? Siempre detesté este tipo de situaciones; me parecían ridículas, ¿qué me ocurre?, ¿me está traicionando el subconsciente? uff, qué mal...... ¿quién soy?...si me estoy cuestionando mi "yo" es porque realmente no me conozco , con lo cual...
* * *
O meu inverno en Lisboa
Oio uns pasos chapotear pola beirarrúa. Uns árabes falan cuns hispanos de algo que non entendo, pero que debe ser moi importante. O tempo queda queto e ten que pasar un rato para que me decate de que acaba de pasar un rato. Abro a porta que queda á miña esquerda e entro nun local cheo de fume. Intento mirar pero sei que é inútil. Sei que non está. Cada vez estou máis convencido de que non existe, de que inventei tantas cousas para poder poñer unha cara mentres me deito contra a barra doutro bar que tampouco é ese, vendo como o tempo non pasa e como se gasta só a grandes grolos, non en pequenos minutos ou segundos.
Unha voz se destaca no medio do ruido...
* * *
La música nos traslada hasta un club nocturno, donde el humo del cigarro todo lo inunda. Los murmullos de algunos y las conversaciones más agitadas de otros se mezclan con la melodía.
Al fondo, los músicos se transportan con su sonido al mundo de la emoción. El balanceo de sus cuerpos siguiendo el ritmo suave del saxo y del piano, la expresión de sus rostros, la mirada perdida y, a la vez, concentrada en cada nota, nos hacen sentir cuál es su verdadera pasión.
* * *
Un gran salón con moita xente. Todos están vestidos de gala con traxes moi elegantes. No centro do salón unha parexa bailando agarrados, un vals lento. Mentres están bailando el dille a ala que se ten que ir. Vaise de viaxe, por asuntos de traballo. El dille a ela que non volverá máis e que esta será a ultima noite que estará con ela. Cando remata a música sepáranse, ela cos ollos en bágoas mira hacia el. Cunha mirada el despídese de ela e dase media volta dirixíndose hacia a porta. Ela nun intento desesperado corre hacia el para pedirle que non marche, pero foi inútil, el...
* * *
Estoy en un café de madrugada. Me siento triste y pienso en los problemas que he tenido durante el día.
Me gustaría contarle a alguien mis cosas para sentirme mejor. El café está en semipenumbra y salen varias parejas a bailar.
Varios músicos tocan en el local y algunas personas los escuchan en la barra.
A través de los cristales mojados por la lluvia veo las calles casi vacías. Algunas personas corren bajo sus paraguas.
* * *
Frente a la ventana
Estoy tranquilamente en casa, sentada cómodamente en mi sofá, con un buen libro en las manos y escuchando música relajante, desde el sofá puedo ver hacia fuera, es un día gris. La lluvia me transporta a un estado melancólico, y me pongo a pensar ¿Cuándo vendrán los días soleados?
* * *
Ser otoñal

Bajo las frágiles noches
de otoño
en esas en que navegan sin luz los barcos,
en esas… en esas en las que cuesta
nombrar a los …hombres…

En esas se muestra tu rostro.
Me aflige verlo, tan iluminado y puro
lo siento.

Enmarcaría en oro tus diminutos ojos,
los sueños que danzan en las pupilas,
el hambre que esconden bajo los párpados,,,

Pero el oro “afea”, dirás tú,
porque todo lo ilumina y no deja ver.
En plata entonces, niña mía, para
que los ríos serpenteen cuando me miras,
para que bañen tus aguas mis labios,
para saciarme en el dolor que arrastras…

En plata, niña mía, como esos ríos
ondulados de los belenes,
como esas noches en las que no duermes,
como esas huellas que vas marcando,
como tu propio nombre, como tu propio ser.

viernes, 17 de diciembre de 2010

Club de Lectura Mixto 2ª sesión: MUSICÁNDONOS (2ª parte)

MUSICÁNDONOS - LECTURA
Na segunda parte de Musicándonos estivendo lendo os nosos textos.
Decidimos publicalos como unha obra de creación colectiva, porque a verdade é que na túa casa non te pos a facer isto, e se o fas non che sae así.
Preme no disco que queiras para ler os textos que escribimos:

Club de Lectura Mixto 2ª sesión: MUSICÁNDONOS (1ª parte)

MUSICÁNDONOS - ESCRITURA

O clube de lectura está formado por un grupo de persoas que se xuntan e comentan o tema do mes. En decembro o tema foi Musicándonos, onde cada un escoitando 3 tipos de música distinta, escribiu o que lle inspirou a música nese momento.

Na seguinte reunión lemos os escritos que fixeramos cada un e decidimos que iamos a publicalos na páxina web do instituto.
Na primeira parte escoitamos tres obras:
MILES DAVIS: Blue en green
PINK FLOYD: Shine on you Crazy Diamond
VIVALDI: O outono (1. Allegro)

jueves, 16 de diciembre de 2010

Club de Lectura Mixto 1ª sesión: a semana das ciencias

MADAME CURIE, ALTRUÍSMO E INVESTIGACIÓN DESINTERESADA

Feito por
Rebeca González, Persoal Administrativo do centro

O pasado día 15 de novembro celebrouse unha xuntanza do club de lectura na que o tema a tratar foi a premio Nobel “Marie Curie”. Para elo, os membros do club limos un libro sobre a súa biografía e tamén miramos unha película na que se plasmaba en imaxes o que antes leramos.

A reunión foi moi amena e interesante xa que entre o membros atópase a profesora Fátima Estévez que nos acercou, con anécdotas e comentarios, un pouco mais á súa vida.

O que mais me sorprendeu foi, por unha banda, o seu altruísmo á hora de traballar e que a súa motivación estaba baseada soamente en axudar á humanidade cos seus logros e non no seu progreso persoal, acadando un recoñecemento ante os demais, ou económico, incrementando o seu patrimonio, pois a súa vida era moi austera aínda que coas patentes dos seus descubrimentos podía haber vivido acomodadamente. Sen embargo, tanto ela como o seu marido facilitaron as súas investigacións a todo aquel que estivera interesado.

E, por outra parte, os escasos medios cos que tiña que traballar. De feito na película amósase o precario laboratorio no que traballaba, que mais ben era un alpendre, e os materiais que utilizaba, pois apréciase como no laboratorio se acumulaban grandes montañas de mineral do cal soamente se chegaba a extraer un gramo de radio.

Destacouse no faladoiro que foi unha muller pioneira en diversas cousas, pois foi a primeira en ser Premio Nobel, ademais foino dúas veces, en impartir clases na Universidade da Sorbona, etc., ademais de romper cos prototipos de muller-esposa-nai da época.

Penso que o que si nos quedou claro a todos os membros do club de lectura foi unha cousa: A impagable herdanza que nos deixou no campo médico e que hoxe todos damos por feito pero que foi o logro de toda unha vida xenial dedicada a ciencia, a cal debemos estar moi agradecidos.

Referencias das obras citadas


Gordon, Mercedes: María Curie, la descubridora del radio
LeRoy, Mervyn: Marie Curie

miércoles, 15 de diciembre de 2010

Saúdo do Club de Lectura 2010/2011

Ola!

O club de lectura O Moucho Azul comeza a súa andaina no curso 2010/11.
Despois da experiencia do curso anterior, este ano o noso moucho terá dobre traballo porque o club desdóbrase:
Por unha banda estará o Club de 4º da ESO, con actividades orientadas a aumentar o gusto pola lectura do alumnado deste curso...
...e por outra haberá un Club Mixto formado por persoas de toda a comunidade educativa: alumnas/os, persoal non docente e profes do centro.

Un saúdo a todas as persoas que participan nas lecturas e as actividades. E tamén para quen participades lendo estas novas no Blog. Ata pronto!

O Moucho Azul.

jueves, 9 de diciembre de 2010

Club de Lectura 4º ESO 1ª sesión: Os mitos clásicos e a poesía

AMORES REXEITADOS E OUTROS POEMAS
O martes, 9 de novembro ás 13:40 tivo lugar a primeira sesión do club de lectura de 4º da ESO. O tema foron os mitos clásicos e a súa influencia na poesía española do Século de Ouro.
Limos os relatos dalgúns mitos clásicos (Dafne e Apolo, Orfeo e Eurídice...) e as poesías de Góngora, Quevedo e outros nos que se reflicten.
Estes son algúns dos nosos comentarios:
Marta Cabaleiro Couñago
A sesión do club de lectura estivo moi ben porque me gustaron moito os mitos que se leron e tamén os poemas de cada mito. O que máis me gustou foi o de Apolo e Dafne, que trata sobre un amor rexeitado por ela.

Garcilaso de la Vega
Soneto XIII

A Dafne ya los brazos le crecían,
y en luengos ramos vueltos se mostraba;
en verdes hojas vi que se tornaban
los cabellos que el oro escurecían.

De áspera corteza se cubrían
los tiernos miembros, que aún bullendo estaban:
los blancos pies en tierra se hincaban,
y en torcidas raíces se volvían.

Aquel que fue la causa de tal daño,
a fuerza de llorar, crecer hacía
este árbol que con lágrimas regaba.

¡Oh miserable estado! ¡oh mal tamaño!
¡Que con llorarla crezca cada día
la causa y la razón porque lloraba!

Gustaríame que se fixesen máis sesións do club de lectura noutras materias e sobre todo en galego, para que nos axude a falalo. Tamén se podía facer unha obra con eses mitos e representala no entroido ou nalgunha das festas. Así os rapaces animaríamos máis a facer actividades similares ao club pero entre os nós.

Andrea Vilaboa González
Na sesión do club de lectura do 3 de Decembro sobre mitoloxía clásica e literatura española vimos como dun mito pódese crear unha fermosa poesía. Gustáronme máis as adaptacións españolas posto que o texto orixinal fáiseme empalagoso e pedante.
Ana Belén Barciela Troncoso

Na sesión do Club de lectura do 3 de Decembro, limos varios textos mitolóxicos e literatura española. A min en concreto pareceume moi interesante un mito clásico que se titula Orfeo e Eurídice. Tamén me gustou un poema da literatura española, a Égloga III de Garcilaso de la Vega:

1.

Aquella voluntad honesta y pura,
ilustre y hermosísima María,
que’n mí de celebrar tu hermosura,
tu ingenio y tu valor estar solía,
a despecho y pesar de la ventura
que por otro camino me desvía,
está y estará tanto en mí clavada
cuanto del cuerpo el alma acompañada […].

Estefanía Calvar Migueles

Na sesión de lectura do tres de decembro, onde limos mitos clásicos, pareceume moi interesante un mito en concreto,
Orfeo e Eurídice, onde Orfeo queda sen a súa muller, por non confiar nos deuses. Tamén limos poemas de literatura española, onde me gustou moito o Soneto XV de Garcilaso de la Vega.
Soneto XV de Garcilaso de la Vega

Si quejas y lamentos pueden tanto,
que enfrenaron el curso de los ríos,
y en los diversos montes y sombríos
los árboles movieron con su canto;

si convertieron a escuchar su llanto
los fieros tigres, y peñascos fríos;
si, en fin, con menos casos que los míos
bajaron a los reinos del espanto,

¿por qué no ablandará mi trabajosa
vida, en miseria y lágrimas pasada,
un corazón conmigo endurecido?

Con más piedad debería ser escuchada
la voz del que se llora por perdido
que la del que perdió y llora otra cosa.

Shelby Crespo Bush
A clase de lectura non me gustou porque estaba guiada a clase, pero a historia de Apolo e Dafne gustoume, aínda que a tiven que ler en casa para decatarme de de que ía. As poesías non me gustaron porque non as entendo. Por min prefiro non dar clases de lectura, prefiro ler pola miña conta.